Η ηχηρή απουσία των φορέων που ασχολούνται με το φυσικό περιβάλλον από τις ραγδαίες εξελίξεις στην «πράσινη ανάπτυξη» και τις «μεγάλες επενδύσεις».
Εικ. 1: Ο ορισμός της ιεροσυλίας…του τοπίου. Η ανεμογεννήτρια επισκιάζει την Παναγία Σουμελά.
Τους τελευταίους μήνες, στα πλαίσια που διαμορφώνει ραγδαία η (τεχνητή) κρίση στην Ελλάδα, βρίσκονται σε εξέλιξη οι διαδικασίες για την έναρξη εργασιών σε μερικά από τα μεγαλύτερα έργα – παρεμβάσεις στο φυσικό περιβάλλον της χώρας που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια. Από τις μεγάλες αυτές τεχνικές παρεμβάσεις, τα χρυσορυχεία και τα αιολικά βιομηχανικά πάρκα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας φαίνεται πως τραβούν τα περισσότερα βλέμματα πάνω τους, με την πλειοψηφία των πολιτών να δηλώνει κατά τα φαινόμενα αντίθεση.
Στη Μακεδονία και τη Θράκη βρίσκονται σε εξέλιξη μεταξύ άλλων, οι διαδικασίες για την έναρξη εργασιών τόσο σε χρυσορυχεία (Κιλκίς, Χαλκιδική και Θράκη), όσο και σε αιολικά βιομηχανικά πάρκα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας (το μεγαλύτερο με 174 ανεμογεννήτριες σε Ημαθία και Κοζάνη).
Θα ήταν μάλλον αυθαίρετο να ισχυριστεί κάποιος πως οι παραπάνω μεγάλες τεχνικές παρεμβάσεις στην Ελληνική φύση έχουν μόνο μειονεκτήματα ή μόνο πλεονεκτήματα. Τουναντίον, οι απόψεις διίστανται έχοντας από τη μία πλευρά την Κυβέρνηση, τα μεγαλύτερα ΜΜΕ και τους πολίτες που αναμένεται να απασχοληθούνε στις συγκεκριμένες επενδύσεις να εκφράζονται θετικά και από την άλλη, σημαντικό ποσοστό των κατοίκων των περιοχών στις οποίες προβλέπεται να γίνουν τα παραπάνω έργα και όχι μόνο, να δηλώνει αντίθεση.
Η αντίθεση αυτή των πολιτών στην περίπτωση των χρυσορυχείων εκφράζεται μέσα από τη σύσταση νέων φορέων («επιτροπές αγώνα») αλλά και τη γνωμοδότηση ήδη υπαρχόντων, θεσμικών και μη όπως π.χ. ο Δήμος Αλεξανδρούπολης, η Ελληνική Δασολογική Εταιρεία και άλλοι. Η παραπάνω αντίθεση πολιτών και φορέων στον τρόπο με τον οποίο έχει προγραμματιστεί να γίνει η εξόρυξη χρυσού (επιφανειακή εξόρυξη) εκφράζεται κυρίως με ειρηνικό τρόπο. Δεν έχουν λείψει όμως και βίαια επεισόδια με συγκρούσεις πολιτών και Αστυνομίας και δολιοφθορές στις εγκαταστάσεις και τον εξοπλισμό των ανάδοχων εταιρειών.
Τις μέρες που γράφονται αυτές οι γραμμές, η Αστυνομία προχώρησε σε μεταμεσονύχτιες προσαγωγές υπόπτων για τις δολιοφθορές στις εγκαταστάσεις της «Ελληνικός Χρυσός» στην Ιερισσό, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις, κυρίως για τον τρόπο και το χρόνο στον οποίο έγιναν οι προσαγωγές αυτές. Έτσι, εκτός της οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης, η Ελλάδα καλείται να αντιμετωπίσει και το ενδεχόμενο κοινωνικών εκρήξεων, σε καιρό που η ενότητα και η αλληλεγγύη αποτελούν επιτακτική εθνική ανάγκη.
Στον τομέα των αιολικών βιομηχανικών πάρκων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας τα πράγματα είναι μάλλον περισσότερο πολύπλοκα. Η προπαγάνδα περί κλιματικής αλλαγής, και η αδιάκριτη ενοχοποίηση κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας για τις καταστροφές και τη ρύπανση του φυσικού περιβάλλοντος, σε συνδυασμό με την ελλιπή ενημέρωση και την ακόμη πιο ελλιπή τεκμηρίωση (κυρίως των υποστηρικτών), οδηγεί σε πολλές περιπτώσεις τους πολίτες σε άγνοια ή αμηχανία, όταν πέφτουν στην αντίληψή τους τα μειονεκτήματα των αιολικών πάρκων και συγκεκριμένα οι αρνητικές επιδράσεις που μπορεί να έχουν στη φύση αλλά και στην κοινωνία. Στη Λήμνο οι αντιδράσεις φορέων ενάντια στην εγκατάσταση μεγάλου αιολικού πάρκου έχουν πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας. Στη Μακεδονία όμως, η έγκριση του μεγαλύτερου αιολικού πάρκου πέρασε μάλλον απαρατήρητη.
Έτσι αν και κανείς δε μπορεί να εκτιμήσει με βεβαιότητα το αν η «πράσινη ανάπτυξη» θα αποδειχτεί τελικά «μαύρη» για τη φύση και την κοινωνία στην Ελλάδα, οι «επενδύσεις» στο συγκεκριμένο τομέα προχωρούν ακάθεκτες με διαδικασίες fast track και αδιαφανές θεσμικό πλαίσιο. Αδιαφανές, γιατί ακόμη και σήμερα οι Μελέτες Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων γίνονται κατά παραγγελία από τις ανάδοχες εταιρείες χωρίς σαφείς και αυστηρές προδιαγραφές, ενώ η έκφραση γνώμης – έλεγχος της κοινωνίας, συρρικνώνεται και υποβαθμίζεται σε απλή γνωμοδότηση των (ραγδαία συρρικνωμένων) από τον «Καλλικράτη» Δήμων επί των Περιβαλλοντικών Μελετών και όχι επί του συνόλου κάθε επένδυσης, με ότι αυτά συνεπάγονται.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το βιομηχανικό αιολικό πάρκο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας που πρόκειται να εγκατασταθεί στο όρος Βέρμιο, μερικοί υποστηρικτές του οποίου έφταναν σε σημείο να δηλώνουν πως με την έναρξη λειτουργίας του θα «κλείσουν» οι λιγνιτικές μονάδες στην Πτολεμαίδα. Αυτό προφανώς δεν ευσταθεί γιατί η επιλογή του Βερμίου έγινε ακριβώς λόγω εγγύτητας με τις συγκεκριμένες μονάδες (μικρή απόσταση σύνδεσης στο δίκτυο) και ήδη έχει προκηρυχτεί η δημιουργία μίας νέας μονάδας παράλληλα με το κλείσιμο μίας παλιότερης.
Η έκφραση γνώμης των τοπικών κοινωνιών στη συγκεκριμένη περίπτωση περιορίστηκε στη γνωμοδότηση των τριών εμπλεκόμενων Δήμων (Βέροιας, Νάουσας και Εορδαίας) και των αντίστοιχων Δασικών Αρχών επί της Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων του έργου. Όπως αποδείχτηκε όμως κανένας από τους αρμόδιους φορείς που ενεπλάκησαν δε θεώρησε αρκετά τα σημαντικά κενά και παραλείψεις της συγκεκριμένης Μ.Π.Ε. με εξαίρεση το Δήμο Νάουσας ο οποίος την απέρριψε, ενσωματώνοντας μάλιστα πλήρως στην εισήγησή του τη σχετική εισήγηση της ΣΤ΄ ΚΟΜΑΘ. Αξίζει να σημειωθεί πως σύμφωνα με τον Πρόεδρο του τοπικού Κυνηγετικού Συλλόγου κ. Τσιόμπρα, ο Δήμος Εορδαίας μετά την «ισοπαλία» (ναι από το Δήμο Βέροιας – όχι από το Δήμο Νάουσας), ενέκρινε τη σχετική Μ.Π.Ε. χωρίς να ενημερώσει διάφορους φορείς που είχαν εκφράσει πρόθεση παράστασης (σε συνθήκες «κεκλεισμένων των θυρών» δηλαδή) γεγονός το οποίο προκάλεσε ενστάσεις στην τοπική κοινωνία και εγείρει έντονα ερωτηματικά αν με αυτόν τον τρόπο εκφράστηκε τελικά η βούληση της τοπικής κοινωνίας.
Ελλείψει διαδικασίας αξιολόγησης του συνόλου του εκάστοτε έργου από τις τοπικές κοινωνίες (αν το αποδέχονται δηλαδή ή όχι), η γνωμοδότηση επί των Μ.Π.Ε. παίρνει αναπόφευκτα χαρακτήρα δημοψηφίσματος όχι μόνο για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις αλλά για το σύνολο του έργου. Το αποτέλεσμα αυτού του σημαντικού θεσμικού κενού είναι πως στις περιπτώσεις που οι τοπικές κοινωνίες συμφωνούν επί της αρχής αλλά διαφωνούν με τις Μ.Π.Ε., η Τοπική Αυτοδιοίκηση βρίσκεται αναίτια μπροστά σε καίρια διλήμματα, ενώ αυτό θα μπορούσε εύκολα να αποφευχθεί. Είναι άλλο πράγμα να συμφωνεί κάποιος με μία επένδυση και άλλο το να συμφωνεί με τις Μελέτες Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, οι οποίες με το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο δεν αποκλείεται το ενδεχόμενο να υποβαθμίζουν τις αρνητικές επιπτώσεις ενός έργου για να περιορίσουν το κόστος της αποκατάστασής τους και κατ’ επέκταση το κόστος του συνόλου της επένδυσης.
Τα παραπάνω εκτιμάται πως αναδεικνύουν σήμερα περισσότερο από ποτέ τη σημασία και την αξία αφενός μεν της τεκμηρίωσης των θέσεων και του πολιτισμένου διαλόγου αντί του δογματισμού και αφετέρου δε, την άμεση εφαρμογή των δημοκρατικών θεσμών, που θα περίμενε κανείς να εφαρμόζονται και να αποτελούν προτεραιότητα σε κάθε τομέα της Δημόσιας Διοίκησης.
Αν οι πολίτες μίας περιοχής ή και γενικότερα έχουν αντικειμενική και τεκμηριωμένη ενημέρωση σχετικά με ένα ζήτημα εθνικής σημασίας, τότε θα μπορούν να σχηματίσουν και να καταθέσουν την άποψή τους ανεπηρέαστοι από τυχόν συμφέροντα που αναπτύσσονται γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα. Με την προϋπόθεση αυτή, η δημοκρατία (η οποία αμφισβητείται στις μέρες μας) μπορεί να εκφραστεί στη συνέχεια με τη διενέργεια δημοψηφίσματος ή όποιας άλλης διαδικασίας θα μπορούσε να αναδείξει την άποψη που επικρατεί κατά πλειοψηφία, και η εκάστοτε αρμόδια αρχή να κινηθεί με απόλυτο γνώμονα την άποψη αυτή της πλειοψηφίας. Δυστυχώς αντί της παραπάνω ή άλλης αντίστοιχης διαδικασίας, ο τρόπος με τον οποίο προωθούνται οι επενδύσεις στην Ελλάδα δυναμιτίζει το ούτως ή άλλως εκρηκτικό κλίμα στη χώρα μας με απρόβλεπτες συνέπειες τόσο για την κοινωνία και το φυσικό περιβάλλον όσο και για τις ίδιες τις επενδύσεις.
Η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος προβλέπεται από το άρθρο 24 του Συντάγματος το οποίο ξεκινά με την πρόταση: «Η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωση του Κράτους και δικαίωμα του καθενός.»
Τι γίνεται επομένως στην περίπτωση που η «υποχρέωση του κράτους»είναι διαφορετική από το «δικαίωμα του καθενός» όπως ισχύει σε κάποιο βαθμό στις παραπάνω επενδύσεις, από τη στιγμή που τόσο η τοπική αυτοδιοίκηση όσο και πανεπιστημιακοί καθηγητές και άλλοι φορείς και πολίτες εκφράζονται αντίθετα σε μερικές από τις παραπάνω επενδύσεις όπως συμβαίνει π.χ. με το χρυσό στις Σκουριές; Μπορεί να υπάρχουν «δύο αλήθειες» σχετικά με την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος ή κάποια από τις δύο πλευρές καταπατά το Σύνταγμα; Και θα σήμαινε μία τέτοια εξέλιξη για ένα Έθνος που βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού και στα πρόθυρα κοινωνικής έκρηξης;
Το μείζον ζήτημα που αναδεικνύεται από τα παραπάνω έχει να κάνει με την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση των πολιτών. Χωρίς αυτήν, κάθε συζήτηση εκτιμάται πως θα γινόταν επί ματαίω μιας και οτιδήποτε άλλο (πρέπει να) έπεται αυτής.
Με ποιόν τρόπο όμως μπορούν να ενημερωθούν αντικειμενικά οι πολίτες σήμερα σε θέματα φυσικού περιβάλλοντος όταν οι θεσμικά αρμόδιοι φορείς (Υπουργεία, Δασική Υπηρεσία, Φορείς Διαχείρισης, Πανεπιστημιακά και Ερευνητικά Ιδρύματα κ.α.) είτε δεν προχωρούν έστω σε σχετικές στοιχειώδεις ανακοινώσεις – δελτία τύπου σχετικά με τα σημαντικά αυτά ζητήματα, είτε παρουσιάζουν διάσταση στις απόψεις τους, γεγονός το οποίο ενισχύει τα μέγιστα τη σύγχυση που ούτως ή άλλως επικρατεί στην κοινωνία;
Το τεράστιο θεσμικό κενό που καταγράφεται στον τομέα της περιβαλλοντικής ενημέρωσης αλλά και της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης στη χώρα μας, όπως εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς, φιλοδοξούν εδώ και καιρό να καλύψουν με την υποστήριξη αρκετών ΜΜΕ, διάφορες Περιβαλλοντικές Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και κυρίως οι «δέκα μεγαλύτερες» από αυτές, ήτοι WWF Ελλάς, Αρκτούρος, Αρχέλων, Δίκτυο Μεσόγειος SOS, Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης, Greenpeace, MOm, Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία, Καλλιστώ και Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού.
Οι συγκεκριμένες οργανώσεις, προχωρούν συστηματικά εδώ και καιρό σε κοινά δελτία τύπου, με στόχο προφανώς να ενισχύσουν τις απόψεις – παρεμβάσεις τους πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα, ανεξάρτητα από το αν το υπό μελέτη ζήτημα εμπίπτει ή όχι στο «πεδίο δράσης» - αντικείμενό τους.
Θα περίμενε επομένως κανείς, σε ότι έχει να κάνει με τις μεγαλύτερες τεχνικές παρεμβάσεις στο φυσικό περιβάλλον της χώρας, να διαβάσει από κοινού ή έστω μεμονωμένες τοποθετήσεις από τις συγκεκριμένες Οργανώσεις οι οποίες συχνά αποτελούν «οδηγούς» για την κοινωνία και τους πολιτικούς σε θέματα περιβαλλοντικής ενημέρωσης. Στην πραγματικότητα όμως συμβαίνει το αντίθετο και όπως εύκολα διαπιστώνεται, τηρείται σιγή ιχθύος από τις περισσότερες από αυτές πάνω στα φλέγοντα περιβαλλοντικά ζητήματα της εποχής μας, γεγονός που εγείρει έντονα ερωτηματικά.
Ανατρέχοντας κανείς στα δελτία τύπου και τις ανακοινώσεις που έχουν αναρτηθεί στις ιστοσελίδες των παραπάνω οργανώσεων μέχρι και δύο χρόνια πριν (Καλοκαίρι 2011), μπορεί εύκολα να διαπιστώσει πως για τις μεγάλες τεχνικές παρεμβάσεις που προγραμματίζεται να γίνουν στο φυσικό περιβάλλον στη Β. Ελλάδα, (και έχουν προκαλέσει ήδη «εμπόλεμες καταστάσεις» σε μερικές περιπτώσεις), μόνο δύο από τις δέκα παραπάνω οργανώσεις έχουν τοποθετηθεί. Η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία και η Καλλιστώ, οι οποίες εκφράστηκαν (αρνητικά) για την εξόρυξη του χρυσού (μόνο) που προγραμματίζεται να γίνει στη Χαλκιδική.
Το να μη συμφωνούν οι δέκα μεγάλες περιβαλλοντικές οργανώσεις μεταξύ τους με αποτέλεσμα να μην εκδίδουν κοινά δελτία τύπου για χρυσορυχεία και αιολικά είναι θεμιτό. Το να μην τοποθετούνται καθόλου όμως (όπως συμβαίνει με το μεγάλο αιολικό στο Βέρμιο, και το χρυσό σε Κιλκίς και Αλεξανδρούπολη), είναι το λιγότερο ύποπτο. Ιδιαίτερα για τους κυνηγούς που βλέπουμε πως οι παραπάνω οργανώσεις ταυτίζονται απόλυτα όταν πρόκειται για ατεκμηρίωτη εναντίωση στην άσκηση της νόμιμης θήρας, αλλά στην περίπτωση των μεγαλύτερων τεχνικών παρεμβάσεων στην Ελληνική φύση με διαδικασίες fast track και περιβαλλοντικές μελέτες που κινούνται μερικές φορές στα όρια της αυθαιρεσίας, δε γράφουν ούτε λέξη.
Μερικά ενδεικτικά από τα ερωτήματα που παραμένουν αναπάντητα από τους αρμόδιους φορείς σχετικά με τα «μεγάλα έργα» που πρόκειται να υλοποιηθούν είναι τα παρακάτω:
- Μπορεί μία χώρα στα πρόθυρα της χρεωκοπίας με πολίτες στα όρια της οικονομικής εξαθλίωσης να πληρώνει 5 φορές ακριβότερα το «οικολογικό» ηλεκτρικό ρεύμα από ΑΠΕ σε σχέση με αυτό που παράγεται με λιγνίτη; Οι υποστηρικτές των ΑΠΕ γνωρίζουν πόσο περισσότερο θα πληρώσουμε το «οικολογικό» ρεύμα; Αδιαφορούν γι αυτό;
- Δεν υπάρχει κανείς τρόπος να παράγεται ηλεκτρικό ρεύμα από λιγνίτη χωρίς να ρυπαίνεται η ατμόσφαιρα και να επηρεάζεται η υγεία των τοπικών πληθυσμών;
- Το 20% της ενέργειας που καταναλώνεται στην Ελλάδα πρέπει σε λίγα χρόνια να παράγεται από ΑΠΕ. Γιατί όμως δεν έχει γίνει καμία εκστρατεία μείωσης ή εξορθολογισμού της ενεργειακής κατανάλωσης προς τους πολίτες και τις επιχειρήσεις; Θα πρέπει το 20% να υπολογίζεται με βάση τη σημερινή υπερκατανάλωση ή θα μπορούσε να υπολογιστεί με βάση τις πραγματικές (λογικές) ανάγκες της χώρας;
- Είναι συμβατό με τη Δημοκρατία και το Σύνταγμα να μην ενημερώνονται επαρκώς οι πολίτες για τις μεγάλες παρεμβάσεις που προγραμματίζονται να γίνουν στον τόπο τους; Αρκεί μία απόφαση Περιφερειακού Συμβουλίου για μία «επένδυση» όταν οι πολίτες είναι αντίθετοι ή τελούν υπό καθεστώς άγνοιας;
- Γίνεται αξιολόγηση των επιπτώσεων σε κάθε είδος της χλωρίδας και της πανίδας όπως επιτάσσει η προστασία της βιοποικιλότητας στις σχετικές Μ.Π.Ε. των μεγάλων αυτών τεχνικών έργων; Ποιοι ελέγχουν αυτές τις Μ.Π.Ε. και πως μπορεί η κοινωνία να ελέγξει τους «ελεγκτές» σε περίπτωση συγκάλυψης ή αδιαφορίας;
- Τι σημαίνει επιφανειακή εξόρυξη χρυσού; Υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι εγκατάστασης των αιολικών και εξόρυξης του χρυσού πιο φιλικοί στο φυσικό περιβάλλον; Θα μπορούσαν οι παρεμβάσεις αυτές να γίνουν σε μικρότερη κλίμακα για να περιοριστούν αντίστοιχα οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις;
- Λαμβάνονται υπόψη τα ιδιαίτερα φυσικά, πολιτιστικά, κοινωνικά χαρακτηριστικά μίας περιοχής πριν τον προγραμματισμό παρεμβάσεων μεγάλης κλίμακας στις εκτάσεις της;
- Προβλέπονται αντισταθμιστικά οφέλη για το περιβάλλον και τις τοπικές κοινωνίες σε περιπτώσεις έστω προσωρινών αρνητικών επιπτώσεων και ποια είναι αυτά;
- Ποιο το όφελος του Ελληνικού Δημοσίου και ποιο των εταιρειών από τις μεγάλες αυτές παρεμβάσεις; Έχει επιτευχθεί το μέγιστο κέρδος για τη χρεωκοπημένη Ελλάδα, ή ξεπουλιέται ότι τελευταίο μας έμεινε, η Ελληνική γη και οι θησαυροί της χωρίς αντίκρισμα;
Εικ.2, Τα περδικοτόπια βιότοπος υπό εξαφάνιση λόγω “πράσινης ανάπτυξης”…κατά τα άλλα η πετροπέρδικα αποτελεί είδος “προτεραιότητας” σε μερικές ΖΕΠ…
Η ηχηρή απουσία των θεσμικών (Υπουργεία, Δασική Υπηρεσία, Φορείς Διαχείρισης, Πανεπιστημιακά Ιδρύματα και Καθηγητές) αλλά και των μη θεσμικών φορέων (Περιβαλλοντικές Οργανώσεις) από τις ραγδαίες εξελίξεις και παρεμβάσεις στην Ελληνική φύση, που διατηρεί αναπάντητα πλήθος ερωτημάτων που σχετίζονται με αυτές, καθιστά ανοχύρωτη την Ελληνική κοινωνία και ενισχύει τη σύγχυση αλλά και το ενδεχόμενο κοινωνικής έκρηξης.
Είναι επιτακτική επομένως η ανάγκη έστω και τώρα, οι παραπάνω φορείς να πάρουν ξεκάθαρη θέση πάνω στα ζητήματα που ταλανίζουν την Ελληνική κοινωνία, για να δικαιολογήσουν έστω καθυστερημένα το ρόλο και την παρουσία τους απέναντι στους Έλληνες πολίτες και την Ελλάδα που δοκιμάζονται για μία ακόμη φορά στην ιστορία τους.
Εικ. 3. Το μέγεθος της βάσης της ανεμογεννήτριας είναι τεράστιο. Σύντομα θα τοποθετηθούν περισσότερες από 200 τέτοιες γιγαντιαίες βάσεις στο Βέρμιο (15 x 15 χ 3.14= 706,5 κυβικά μέτρα μπετο…)
Πηγές:
1. Ο Δήμαρχος Αλεξανδρούπολης αντιτίθεται στην εξόρυξη χρυσού στο Πέραμα:
2. Ψήφισμα της Ελληνικής Δασολογικής Εταιρείας ενάντια στη εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές Χαλκιδικής:
3. Μέτωπο αγώνα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού Κιλκίς:
4. Επιτροπή αγώνα Μεγάλης Παναγιάς:
5. Ενεργοί πολίτες Δ.Ε.Αρναίας:
6. Η ιστοσελίδα των πολιτών και φορέων που αντιτίθενται στην εγκατάσταση αιολικών βιομηχανικών πάρκων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στο Β. Αιγαίο:
7. Δια-νησιωτικό Συντονιστικό Δίκτυο Λήμνου, Λέσβου, Χίου ενάντια στα αιολικά:
8. Σταύρος Αλεξανδρής: Κλιματική Αλλαγή – Η πιο Καλοστημένη Απάτη του Αιώνα:
9. Καταστροφική η εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική λένε καθηγητές του ΑΠΘ:
10. Δήμος Βέροιας, αρχικά αρνητικός στη Μ.Π.Ε. για το αιολικό του Βερμίου:
11. Δήμος Βέροιας, τελικά θετικός (!) στη Μ.Π.Ε. για το αιολικό του Βερμίου:
12. Η γνωμοδότηση του Δήμου Νάουσας πάνω στη Μ.Π.Ε. για το αιολικό του Βερμίου στην οποία ενσωματώθηκε πλήρως η σχετική εισήγηση της ΣΤ ΚΟΜΑΘ:
http://et.diavgeia.gov.gr (Αναζήτηση με τον κωδικό ΑΔΑ: Β4ΓΗΩΚ0-2ΚΖ)
13. Η «Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού» και η «Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία» αντίθετες στα αιολικά πάρκα στη Λήμνο:
14. Η «Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία» αντίθετη στην εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική:
15. Η «Καλλιστώ» αντίθετη στην εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική:
16. Δηλώσεις πρώην Πρωθυπουργού για ενδεχόμενη κοινωνική έκρηξη:
17. Άρθρο στην «Ημερησία» (που ανήκει στον ίδιο επιχειρηματικό όμιλο με την Εταιρεία «Ελληνικός Χρυσός») για την επίθεση αγνώστων στις Σκουριές (18/2/2013):
Του Α. Γκάσιου, από την ετήσια έκδοση της ΣΤ ΚΟΜΑΘ : ΠΑΝ-ΘΗΡΑΣ 2013
Δημοσιεύθηκε 05/07/2013 απο Κυνηγετικό Σύλλογο Βέροιας, www.ksv.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου